Երկրի կլորության հարցը տանջել է բոլոր հին քաղաքակրթություններին: Ամեն ազգ ունի իր ազգային ավանդույթներն այդ մասին: Հայերի մոտ կային մի քանի պատկերացումներ: Ըստ դրանցից մեկի` Երկիրը գտնվում է մի մեծ եզան կոտոշների վրա: Ընդ որում նաև հրաշալի բացատրվում էր մեր տարածաշրջանին բնորոշ աղետներից մեկը` երկրաշարժը: Ասում էին, որ եզան մոտ մի ճանճ կար, որը գալիս նստում էր նրա աչքերին: Եզը գլուխը թափահարում էր, առաջանում էր երկրաշարժ:
Մեկ այլ պատկերացման համաձայն` Երկիրը գտնվում է օվկիանոսի վրա, չորս կողմից շրջափակված Լևիաթան անունով ձկան մարմնով: Նրա գլխի ու պոչի միջև մի թիզ տարածություն կա: Ձուկը կարծում է, թե պոչը օտար կենդանի է, որ միշտ խաղում է իր քթի տակ, ուստի նա շարունակ հետապնդում է նրան, ուզում է բռնել նրան ու կծել: Սակայն դա նրան չի հաջողվում, որովհետև աշխարհի ստեղծման օրից մինչև վախճանը նա մի մազաչափ իսկ չի աճում: Եթե հանկարծ նրան հաջողվի բռնել իր պոչը, աշխարհը կքանդվի: Իսկ երկրաշարժն այստեղ բացատրվում էր հենց իր պոչը բռնելու համար արվող շարժումների հետևանքով: Լևիաթանի գլխին մի մեծ ադամանդ կա, որը գիշեր-ցերեկ լույս է տալիս: Երբ նա ջրի մեջ շարժումներ է անում , գլխի ադամանդի շողերը փայլում են աշխարհի տարբեր կողմերում:
No comments:
Post a Comment